Cercle beschikt over een uitgebreide technische staf. Een onontbeerlijk element daarin is de keepertrainer. Daar waar de assistent-trainers reeds weinig in de spotlights komen, is dit zo mogelijk voor een keepertrainer nog minder het geval. Pieter-Jan geeft er ook zelf de voorkeur aan om in de luwte te werken.
“Onbekend is onbemind” luidt het spreekwoord. Daar willen we met dit artikel wat verandering in brengen.
Je bent 37 en woonachtig in Marke?
Ik verhuisde recent naar Lendelede. Ik ben afkomstig uit Zwevegem. Mijn hele leven speelde zich af in de regio Kortrijk. Ik liep er school en sloot me op 15-jarige leeftijd aan bij K.V. Kortrijk. Ik woonde tien jaar in Marke en sinds deze zomer, samen met mijn echtgenote Ine Veys en kinderen Siebe (7), Marie-Maxine (8) en Rhune (10), in Lendelede.
Wat onthouden we van je sportieve carrière als speler?
Ik vatte aan bij Zwevegem Sport, een lokale ploeg. Van mijn vijftiende tot tweeëntwintigste speelde ik bij K.V. Kortrijk. De laatste drie jaar behoorde ik tot de A-kern. Het eerste jaar, in 1e afdeling, was ik 3e doelman, de volgende twee seizoenen 2e doelman. Als jonge keeper maakte ik er mooie zaken mee. ¼ finale Beker van België als 2e doelman, vijf wedstrijden op de bank in eerste afdeling en daarna wedstrijden gespeeld in 2e afdeling.
2002 werd een heel moeilijk jaar met de faling van KV Kortrijk. Er zou een fusie komen tussen Kortrijk en Wevelgem. Ik stapte eerst mee in dat fusieverhaal, maar dat sprong uiteindelijk af. Zo vatte ik aan bij Wevelgem in derde afdeling. Ik verbleef er twee jaar. Daarna volgden twee seizoenen Doornik, met Claude Verspaille als trainer en Piet Timmerman, die ik kende van bij Kortrijk, op de liberoplaats. Het was leuk. Ik maakte er ook de fusie mee en de ingebruikname van het nieuwe stadion.
Ik kreeg toen echter problemen met mijn schouder en ik moest stoppen met voetballen. Dit op mijn vijfentwintigste!
Ik moest stoppen met voetballen op mijn vijfentwintigste
Met je 37 jaar nu ben je jong als keepertrainer, maar wel, net door die blessure, reeds zowat twaalf jaar bezig?
Ik ben tweemaal geopereerd aan de schouder. Van beroep ben ik sportleraar. Ik zou net al-dan-niet vast benoemd worden. Het werd dus een moeilijke keuze. Het ging echter niet meer om mij te verdedigen in het voetbal en ik besloot, vol ambitie, om voor mijn schoolcarrière te kiezen en dit te combineren met de taak als keepertrainer.
Ik kreeg direct alle jeugddoelmannen van KV Kortrijk onder mijn hoede. Dit deed ik drie seizoenen. Ondertussen haalde ik alle mogelijke diploma’s als keepertrainer.
Men stelt soms “hij is jong”, maar van mijn vijfentwintigste tot mijn zevenendertigste was ik drie jaar verantwoordelijk voor alle jeugddoelmannen van KV Kortrijk, daarna bij SV Roeselare, vervolgens, als “jonge gast in de branche” drie seizoenen de A-ploeg van Antwerp. Een moeilijke, maar mooie grote ploeg in België. Dat was o.a. met Dennis van Wijk. Of Dennis er voor iets tussen zat dat ik er keepertrainer werd? Eigenlijk was het Luc De Vroe die er voor gezorgd heeft. Hij was toen sportief directeur in Roeselare. Hij wist dat mijn ambitie was om de keepers van de eerste ploeg te trainen. Waarschijnlijk was het objectief om me die taak bij Roeselare toe te kennen, maar toen kwam die plaats bij Antwerp vrij. Luc kende Dennis wel en zo is het in principe gegaan.
In Antwerp kreeg ik na een jaar het vertrouwen door me een contractverlenging van twee seizoenen te laten ondertekenen.
Het tweede jaar was ook een ervaring op zich met Jimmy Floyd Hasselbaink als hoofdcoach. Tweemaal topschutter in de Premier League, driemaal topschutter van Chelsea, WK’s meegemaakt, enz…
Zoals je aanhaalt trainde ik er ook oud-Cerclist Björn Sengier. Hij kende er een uitstekend eerste seizoen (periode van Wijk). Hasselbaink had het seizoen erop een andere visie op het profiel van een doelman en Björn had het er moeilijk mee. Speciaal aan het feit dat ik trainer was van Björn was dat we ooit concurrenten waren en dat ik als 29-jarige op dat ogenblik hem als 31-jarige trainde …
Met Dennis van Wijk, op en top professional, en Hasselbaink had ik heel goede leermeesters. Ook in het laatste jaar leerde ik veel bij. Dan meer bepaald over het voetbalwereldje. Antwerp was toen in overname, er waren besparingen, enz… Een moeilijk seizoen bij een “moeilijke” vereniging.
Antwerp is toen overgenomen door De Cuyper (en Paul Gheysen) en men sloeg een andere weg in. Zoiets valt wel voor in het voetbal. Dat was echter heel laat. Eigenlijk ging ik blijven, dan bleek het moeilijk en ben ik een jaartje naar Koksijde gegaan. Het was het seizoen dat ze naar 2e klasse promoveerden. Daar valt niet veel over te schrijven. Sportief en financieel was die promotie naar 2e een stap te hoog voor de kustploeg. Met die voorzitter heb ik nog steeds een goed contact. Ik vertelde hem: “je moet zorgen dat je de mooiste amateurclub wordt van het land”. “Je zit aan de kust, een mooi klein stadion, een leuke club” (n.v.d.r.: het voorbeeld van Knokke volgen?). Het viel anders uit.
Tussendoor hielp ik als vriendendienst ook nog even Izegem uit de nood, toen hun keepertrainer tijdens het seizoen opstapte. Ik kende trainer Franky Dekenne van toen hij coach was van Wevelgem terwijl ik er speelde. Ik depanneerde toen een tijd, eigenlijk wat langer dan voorzien.
Toen kwam Cercle?
Via Eric Deleu, die van keepertrainer Algemeen Directeur werd bij Groen-Zwart, kreeg ik na Antwerp opnieuw de mogelijkheid om voor een grote mooie professionele ploeg te werken. Toen het verhaal Monaco startte mocht ik aan boord blijven. Riga kende me en was lovend. Met de financiële inbreng van de Monegasken konden ze kiezen uit wie ze wilden, maar ik mocht blijven. Ik denk dat mijn ervaring uit de voorbije tien jaar daar wel bij geholpen heeft. Ik ben ook dankbaar voor die kans, zowel t.o.v. José als voor Cercle. Als je ziet dat ik nu opnieuw kan werken met, voor mij, toch een van de drie topcoaches van België, is dit geweldig om mijn bagage nog te verruimen.
Omtrent de job nu. De bedoeling van een keepertrainer is om doelmannen beter te maken. Hoe vat je dat aan?
Allereerst bekijk ik welke doelmannen ik heb. In mijn loopbaan heb ik al “mooie” doelmannen onder mijn hoede gehad. Ik denk bv. aan Jorn Brondeel, niet zo gekend bij het Belgische publiek. Het is een fantastische doelman. Hij debuteerde bij mij op Antwerp. Hij speelde bij de U19, was afkomstig van Zulte-Waregem, en was 3e doelman bij the Great Old. Hij heeft 12 tot 14 wedstrijden gespeeld. Hij transfereerde naar Lierse waar hij 1e doelman werd. Hij brak er volledig door. Vervolgens trok hij naar Nederland (NAC Breda) en tekende onlangs een langdurig contract bij Twente. Hij speelt elke wedstrijd. Voor mij was hij een zeer leuke ontdekking. Ik had ook Louis Bostyn, die nu bij Waregem speelt, onder mijn hoede. Het is zo dat ik ook een keeperacademie heb, “S1Pro”, waar jonge doelmannen opgeleid worden. Dat doe ik supergraag. Zo’n 30 à 35 keepertjes van diverse leeftijden nemen er aan deel. Zowel Brondeel als Bostyn komen daaruit voort. Ook jongens die in 2e amateur spelen zoals Mathieu Vanderschaeghe die hier vorig jaar nog speelde.
Dat project is “mijn kindje” en ik zou dit niet graag ooit loslaten.
Verder was er ook nog Frank Boeckx, die in de C-kern van AA Gent zat, die we in Antwerp terug konden opvissen. Later kon hij bij Anderlecht terug doorbreken.
Om concreter op je vraag te antwoorden:
Hier op Cercle heb ik drie heel verschillende profielen als doelman.
Vorig seizoen vroeg Cercle me uit te kijken naar een Belgische doelman die ook zou aanvaarden dat Paul Nardi eventueel eerste doelman zou zijn, maar hem ook bijstaan in zijn verdere ontwikkeling. Dat profiel was niet zo gemakkelijk om in te vullen. De keuze viel op Brian Vandenbussche. Hij is hier toegekomen en had de voorbij seizoenen weinig gespeeld. Hij was echter zeer gemotiveerd. Op dat ogenblik rekenden we er ook nog niet op dat Miguel Van Damme zo snel terug top zou zijn. We hadden januari/februari voor ogen. Vandaag dus! We kregen Miguel echter veel vroeger compleet in orde, wat natuurlijk voor het grootste deel aan hemzelf te danken is. Hij is een atleet tot en met. Als je ziet van hoever hij komt… Zijn drang en wil hoe hij het realiseerde geeft ook mij kracht. Ik weet ook dat ik direct op hem kan rekenen mocht er bv. iets met Paul voorvallen.
Ook daar heeft Brian zeer goed mee omgegaan. Hij was topfit bij aanvang seizoen. Is toen ziek geworden en verloor een zestal weken. In de “rangorde”, een woord dat ik niet graag gebruik, staat hij nu op nummer drie. Hij gaat daar echter formidabel mee om. Hij ondersteunt Paul, helpt Miguel enz…
We hebben drie echte nummers 1
Voor mezelf maak ik van mijn doelmannen een draaiboek op met hun profiel en diverse parameters. Kracht, snelheid, lenigheid, hoge ballen, één tegen één situaties, enz… Alles waar ze goed en minder goed in zijn. Ik zet dit in kleur. Rood = serieus werk aan de winkel, oranje = we moeten er zeker mee aan de slag en groen is een zeer hoog niveau. Groen moet je onderhouden, oranje zijn werkpunten en rood is veel werk. Paul had twee rode blokjes. Ik zal vanzelfsprekend hier niet zeggen wat dit inhoudt. We hebben er serieus aan gewerkt én ik zie er een duidelijke evolutie in. Dat geeft voor mij voldoening in mijn werk.
Mijn taak is om jongens individueel beter te maken. Met dat plan kijk ik ook naar mezelf. Slaag ik in mijn opzet? Is er beterschap merkbaar op de “rode punten”? Maak ik hen niet beter, dan heb ik mijn werk niet goed gedaan.
Concreet maak ik een jaarplan. Dat deel ik in per drie maand op de ongeveer negen maand voetbal in een seizoen. Zo gaat het verder naar een maand- en weekplanning. Daarna zoek ik de juiste oefenstof om hen op elk domein beter te maken.
Na iedere wedstrijd maak ik een video-analyse per onderdeel en bespreek ik het, samen met de andere doelmannen zodat ze ook mee zijn in het verhaal. Zo leert iedereen.
"Mijn visie is: als je als doelman tien wedstrijden speelt mogen er een zestal gewoon goed zijn, ééntje of misschien twee minder goed, en twee/drie waar je echt punten pakt. Een doelman kun je namelijk niet beoordelen op één wedstrijd."
De combinaties om een doelman te trainen zijn ook niet eindeloos denk ik dan?
Als je zonet vernam hoe minutieus en uitgebreid alles uitgewerkt wordt, denk ik dat ik meer dan werk genoeg heb. Ik kom tijd te kort. Ik zou de doelmannen liever nog meer bij me hebben. De situaties die een doelman kan tegenkomen zijn zeer ruim. Hoge bal pakken of wegbotsen, man tegen man situatie, uittrappen, inwerpen, centraal of naar de flanken, enz…
Ik heb zeker geen probleem om de trainingen op te vullen.
Een keepertrainer komt niet zo vaak op het voorplan?
Dat hoeft voor mij ook niet. Ik werk liever met mijn beperkt groepje. Als je als keeper uit de radar blijft, is het teken dat je goed bezig bent. Ook voor mij als trainer. Als ze niet veel over je werk praten, is het teken dat je in stilte goed bezig bent. Het lawaai en de grote show heb ik niet nodig.
Voor mezelf geef ik me het werkpunt te blijven zoeken naar vernieuwende, betere oefenstof door onderzoek op het internet, gesprekken met collega-trainers, discussies met hoofdtrainers, bijscholingen, enz… . Mijn sterk punt is zeker het op menselijk vlak bezig zijn met de doelmannen. Wij hebben eigenlijk drie echte nummers 1. Er is er echter geen enkele die loopt te klagen of te zagen. We zijn een klein groepje, maar weten heel goed waarmee we bezig zijn.
Ik kan duizend interviews geven, maar als we het met onze doelmannen op het veld niet bewijzen, dan staan we nergens. Zij niet en ik niet. Iedereen kent zijn plaats en weet dat hij gerespecteerd wordt. Met onze drie toppers op die manier samenblijven zonder miserie, wel, daar ben ik trots op! Ik hoop dat wij ons steentje kunnen bijdragen aan de doelstelling van Cercle!
(Georges Debacker)
